فرهاد

گفتنیها کم نیست ، من و تو کم بودیم 
 

خشک و پژمرده ، تا روی زمین خم بودیم 
 

گفتنیها کم نیست ، من و تو کم گفتیم 
 

مثل هذیان دم مرگ ، از آغاز چنین ،‌درهم و برهم گفتیم 
 

دیدنیها کم نیست ، من وتو کم دیدیم 
 

بی سبب از پاییز ، جای میلاد اقاقیها را ،‌پرسیدیم 
 

چیدنیها کم نیست ، من و تو کم چیدیم 
 

وقت گل دادن عشق ، روی دار قالی 
 

بی‌سبب حتی ، پرتاب گل سرخی را ، ترسیدیم 
 

خواندنی‌ها کم نیست ،‌من و تو کم خواندیم 
 

من و تو ساده ترین ،‌شکل سرودن را 
 

در معبر باد ،‌بادهانی بسته واماندیم 
 

من و تو کم بودیم 
 

من و تو ،‌ اما در میدانها 
 

اینک اندازة‌مان می‌خوانیم 
 

ما به اندازة‌ما می‌گوییم ،‌ما به اندازة‌ما می‌روییم 
 

من و تو کم نه که باید شب ب‌’رحم وگل مریم وبیداری شبنم باشیم 
 

من و تو خم نه و درهم نه وکم نه ،‌که می‌باید ،‌با هم باشیم 
 

من و تو حق داریم در شب این جنبش 
 

نبض آدم باشیم 
 

من و تو حق داریم که به اندازة‌ ما هم شده 
 

با هم باشیم 
 

گفتنیها کم نیست